Αυταρχικός, αλαζόνας, επικίνδυνος για την παγκόσμια ειρήνη. Έτσι θα χαρακτήριζα τον Τούρκο Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Το τελευταίο χρονικό διάστημα στη «γειτονική» χώρα της Τουρκίας έχει προκληθεί μία μεγάλη αναστάτωση και έχουν δημιουργηθεί εσωτερικά αλλά και εξωτερικά προβλήματα. Ο Τούρκος Πρόεδρος, στην προσπάθεια του να τα αντιμετωπίσει , έχει ξεκινήσει μία αδιάλλακτη και προκλητική στάση απέναντι στην Ελλάδα και στα εθνικά ζητήματα.
 
Φυσικά, η τακτική που εφαρμόζει από τη δική του οπτική γωνία είναι σωστή. Γιατί, βρίσκει την Ελλάδα ανήμπορη να αντιδράσει αποτελεσματικά και βασίζεται στην ανοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την άλλη πλευρά, έχει ανοιχτά θέματα με τους Κούρδους, ανοιχτό το μέτωπο στη Συρία αλλά και πρόσφατο το πραξικόπημα για την ανατροπή του ίδιου και της ηγεμονίας του. Όλα αυτά τα προβλήματα σε συνδυασμό, έχουν οδηγήσει τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, σε κινήσεις «Ρούα Ματ», για να καταφέρει να στρέψει τα βλέμματα στο πρόσωπο του και, ακολουθώντας τις τακτικές του λαϊκισμού και του πατριωτικού φρονήματος, να κερδίσει με το μέρος του τους πολίτες της Τουρκίας.

Το πρόβλημα όμως, δεν βρίσκεται στις κινήσεις της Τουρκίας. Το πρόβλημα εντοπίζεται στην αντίδραση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη χώρα μας, έπειτα και από την τελευταία πρόκληση των τούρκων με τη δήλωση του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας «Τα Ίμια είναι δικά μας», ξεκίνησαν τα τηλεφωνήματα και οι επιστολές στην Ε.Ε.

Δηλαδή, μόνη της η χώρα, δεν μπορεί να δώσει σαφή απάντηση στις προκλητικές δηλώσεις των τούρκων πολιτικών; Χρειάζεται να λάβει την άδεια; Αλλά αυτά γίνονται, όταν επιτρέπεις  -για τους ιδεοληπτικούς σου σκοπούς και τις ιδεοληπτικές σου θεωρίες-,  την ελεύθερη μεταφορά των προσφύγων, όταν εκπροσωπείς μία ιδεολογία με ανοιχτά σύνορα, της λογικής του ‘’δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με κανέναν’’ και δεν σέβεσαι την ιστορία της χώρας σου και το τι έχει υποστεί αυτή από τον τουρκικό ζυγό.

Σε τέτοιες περιστάσεις, χρειάζεται ο πολιτικός αρχηγός της χώρας. Όχι, μόνο στα οικονομικά και στα εργασιακά που σαφώς είναι μείζονα θέματα προς συζήτηση, αλλά στο σεβασμό της ιστορίας και των αξιών της χώρας του. Η απάντηση που έπρεπε να δοθεί ήταν μία. «Τα Ίμια ήταν – είναι – και θα είναι ΕΛΛΗΝΙΚΑ». Έτσι εκπροσωπείς τη χώρα σου, έτσι τιμάς τα θύματα των Ιμίων το 1996!

Επιπροσθέτως, υπάρχει και η μεριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δείχνει καθημερινώς την ανοχή της στο πρόσωπο της Τουρκίας. Δεν αντιδράει στις απειλές του προσφυγικού ζητήματος και δεν δρα άμεσα στις προκλητικές δηλώσεις που θίγουν την επικράτεια της. Η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε., άρα τα Ίμια ανήκουν στην Ε.Ε. και στην επικράτεια της. Παρόλο αυτά, κυριαρχεί η απόλυτη σιωπή. Καμία αντίδραση, στις δηλώσεις που θέτουν υπό αμφισβήτηση την ελληνικότητα των Ιμίων και κατά συνέπεια την εδαφική επικράτεια της Ε.Ε. Καμία αντίδραση για τις δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου, που ζητάει την επαναδιαπραγμάτευση της Διεθνούς Συνθήκης της Λωζάνης.

Στο πλαίσιο αυτής της προκλητικότητας από την πλευρά της Τουρκίας και της ανοχής από την πλευρά της Ε.Ε., γεννιούνται δύο συναισθήματα: ανησυχία και προβληματισμός.

Εν κατακλείδι, χρειάζεται άμεση αντίδραση της Κομισιόν, καθώς η Τουρκία αμφισβητεί τις Διεθνείς Συνθήκες, απαξιώνει τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα απειλώντας την Ε.Ε. για το προσφυγικό ζήτημα.

Και κάτι τελευταίο: το 1947, πραγματοποιήθηκε η παράδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα• αυτό σημαίνει ότι τα Ίμια ανήκουν στην Ελληνική επικράτεια και βρίσκονται στα Ελληνικά θαλάσσια ύδατα. Πρέπει όλοι να θυμόμαστε τους προστάτες της πατρίδας μας, που θυσιάστηκαν το 1996 για να προστατέψουν τις βραχονησίδες των Ιμίων.

«ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ»

Κωνσταντίνος Παντελάτος
Δημοσιογράφος